An gelir, herşeyin sonuna geldiğimi, artık çare kalmadığını düşünürüm. Ne çözüm kalmıştır artık, ne de onu arayacak takâtim... Kapatıp gözlerimi, oracıkta öylece kalayım, hiçbirşey yapmadan, düşünmeden, sadece susup, için için, sessiz çığlıklar atayım isterim.
Defalarca olmuştur bu. Sizin de böyle hissettiğiniz zamanlar olmadı mı?
Yine de bugün varsam, hala inatla ayakta durabiliyorsam, söyleyecek birkaç kelimem varsa bütün sıkıntılara, sorunlara rağmen, bu, umudum ve inadım sayesindedir.
Sabrettim, çabaladım da herşeyi çözdüm mü ? Ya da hakettiğime inandığım yerde miyim ? Hayır...
Tek ve en önemli kârım, özgüven ve inanç oldu... Aklıma ve yüreğime daha çok güveniyorum artık. İnanırsam, sabredersem ve yeterince çaba sarfedersem aradığımı bulabileceğimi biliyorum.
Dünyada hâla güzellikler olduğuna, doğru insanlar da olduğuna, aşkın uzakta da olsa var olduğuna inandım, umudumu kaybetmedim, sabırla kendim olmaya devam ettim ve hayatın bunun karşılığında verebileceği en güzel hediyeyi aldım... Daha güzel bir örnek olabilir mi?
Diğerleri mi? Onların da sırası gelecek elbet... Artık yalnız da değilim hem; bir yoldaşım var... İki kat umut demek bu da... Tüm olumsuzluklar ve hatta hayatın bizzat kendisine karşı daha da güçlüyüm artık...
