Elini Uzat

Yaşanacak daha birçok güzellik,

Söylenebilecek binlerce güzel söz varken,

Geriye dönüp baktığımızda, gurur ve huzurla anabileceğimiz,

Tertemiz bir hayat yaratma şansımız,

Ellerimiz birleştiğinde herkesin karşısına dikilebilecek,

Tüm zorlukları altedebilecek gücümüz varken...

Bir tek elimizi birbirimize uzatmaya cesaretimiz yok...

Ya yoksa, ya orada değilse aslında ?... Ya hayalse ?...

Ya bir anda yıkılıverirse perde, biterse bu rüya ?...

Bunu nasıl kaldıracak yüreğim...

İnanmak

Kimi zaman maddesel olarak varlığından emin olamadığımız ya da duyularımızla ispatlayamadığımız halde, zihnimizi inandırmak suretiyle kabul ettiğimiz birçok kavrama inanabiliyoruz...

Kimi zaman da gözümüzün önünde duranı inkar ediyoruz... Gözümüze giren, görmemek için kör olmak gereken gerçekleri kaçırabiliyoruz ya da yok sayıyoruz...

Sevmek de böyle bir kavram. Duruma göre, işimize gelip gelmemesine göre, ortama, kişiye göre değişen sebeplerle ya yoktan var ediyoruz onu ya da olanı yok etmeye çalışıyoruz... Şüpheleniyoruz; gerçekliğinden, onu sunanın dürüstlüğünden, samimiyetinden, içtenliğinden...

Bir yerlerden kapılırsak da akıntıya, ilk şaşkınlığı atlatınca tutunacak başka dallar arıyoruz. Nehrin sonunda bizi ne beklediğini kestiremediğimizden olsa gerek, bir an önce akıntıdan kendimizi kurtarmaya, duygularımızın bizi sürüklediği belirsizlikten kurtulmaya çabalıyoruz.

Ama panik yaparsak boğulabiliriz...

Biraz sakin olmak gerekiyor belkide... Biraz bekleyip, görmek neler olacağını, akıntının ne yöne gittiğini...

Biraz sonra herşeyin daha iyi olabileceğini umut etmek en azından... İnanmak...

O Melodi

İlk duyduğumda çok hoşuma gitmişti... Kendimi başka bir zamanda, başka bir yerde hissetmiştim...

Sonraları heryerde duymaya başladım ama bendeki büyüsü kaybolmadı bir türlü...

Sonra bir gün onun telefonunda zil melodisi olarak kayıtlı olduğunu farkettim bu müziğin; birilerine yalvar yakar buldum kopyaladım... Artık o her aradığında sanki yanıbaşımda, elimi uzatsam değecekmişim gibi gerçek görünen silüetine bakarak konuşabiliyordum, onu hatırlatıyordu bana. Sadece o aradığında çalıyordu o büyülü melodi telefonumda.

Birgün onu yolcu ettim, havaalanından uğurladım... Sonra oracıkda, kaç defa bu melodiyi dinlediğimi hatırlamıyorum. Sanki bir daha hiç gelmeyecekmiş gibi hissettim nedense, onu bir daha asla İstanbulda göremeyecekmişim gibi geldi... Tutamadım kendimi de, gözyaşlarımı da... Onunkimiydi bilmiyorum ama kalkan uçaklardan birinin arkasından bakakaldım gözden kayboluncaya kadar... Eve dönene kadar da ıslaktı gözlerim...

Onun da evine sağ salim vardığı haberini alana kadar nefes alamadım neredeyse; hemen her yolculuğunda olduğu gibi... Dualar ettim ondan bir haber gelene kadar...

Sevmek güzel şey be...



Biliyorum çok bildik bir melodi herkes için, hatta duymaktan sıkılanlar bile vardır ama benim için hep özel olarak kalacak, kusura bakmayın...

Game Over

"Hayat bilgisayar oyunu değil, mario' nun bile 3 canı var, bizim 1 tane...

Ama level atlamak zorundayız yoksa bütün ömür gözlerimizin önünden biz mal gibi bakarken akıp geçiyor..."

Kimin Parası ?

Akşam gazetesinin yayınladığı bir habere göre alkışlarla karşılayıp, bağrımıza bastığımız sayın teröristlerimize bir de sıkıntı çekmesinler, kendilerine bir hayat kurabilsinler diye, 5000 TL nakit destek ödemesi yapılacakmış... Geldikleri kampta peydahladıkları piçlerine vatandaşlık verilecek, askerlik çağında olanlara fazladan 1 yıl süre tanınıp kendilerine bir düzen kurmalarına müsade edilecek... (Bu arada ben askere giderken bir sürü sıkıntılı durumum vardı ve ek vakit olmadığı için çoğunu bırakıp gitmek zorunda kaldım ve bazı sorunlarım kangrene dönüşmüştü...)

Öte yanda 80 yaşında bir Kore Gazisinin açlık ve soğuktan öldüğünü anlatan başka bir habere rastlıyorum... İçim ürperiyor, ellerim titriyor...


Ülkede işsizlik almış başını gidiyor... Asgari ücret açlık sınırının altında... Ülkenin dış ve iç borçları var ve ödeme zorlukları çekiliyor... Birçok firma kapandı ve kapanmaya devam ediyor... Esnaf kan ağlıyor... Gençler üniversite harçlarını ödeyebilmek için ders saatleri dışında bir işte çalışmak zorunda kalıyor... İnsanlar evlerine ekmek götürmenin derdinde...

Hükümet ne yapıyor ? Bunlara çözüm bulmak yerine, artık kimden nasıl bir talimat aldılarsa, bu ülkenin bütünlüğüne göz dikmiş, toprağına mayın döşemiş, vatandaşına kurşun sıkmış, askerine roketlerle saldırmış terörist köpeklere, benim vergilerimle, sizlerin vergileriyle toplanan paralardan, devlet hazinesinden destek ödemesi yapmaya karar veriyor...

Kimin parasını, kime veriyorsunuz ? Bu mu sizin adalet anlayışınız ? Bu mu kalkınma planınız ? Adalet ve Kalkınma kavramlarını böyle mi yorumluyorsunuz ?


Nerede sizin ülkeye, vatana, vatandaşa saygınız ?


Alnının teriyle okuyup, çalışıp, emek verip bir yerlere gelen bir sürü sanayici, esnaf, çalışan var... Bunların arasında bir sürü Kürt' de var. Çerkes, Laz, Türk gibi... Bu insanlara destek kredisi verecek olsanız kabul edilebilir, istihdam yaratıyorlar, ekonomik sistemin içerisinde bir rolleri var, desteklenmeleri çok mantıklı... Kriz ortada, teğet de geçmedi. Girdi bir yerlerimize, girdiği gibi de kaldı... Kapansın mı bu işletmeler, batsın mı bu sanayiciler, esnaflar, onca insan işsiz mi kalsın ?


Bir de düşünün bakalım, terörist nereden buluyor bu desteği alma hakkını ?


Gazilerinizin yüzüne nasıl bakacaksınız ? Şehit ailelerinin karşısına nasıl çıkacaksınız ? Nasıl izah edeceksiniz onlara bu yaptığınızı ? Tek gerekçeniz teröre çözüm bulmak mı ? Bu mudur yani en mantıklı çözümünüz ?


Ekonomik parametrelere, detaylara, ek araştırmalara gerek yok, olay bu kadar basit,bu kadar kolay anlatılabilir...


Uyan Türkiye' m...