Gökyüzüne Yasaklı Çocuklar

Gökyüzüne yasaklı çocuklarız biz. Kafamızı kaldırıp baktığımızda gökyüzüne, dikenli teller var her yanda. Gökyüzünü görmemiz bile o kadar zor ki... Hele uçmak o uçsuz bucaksız tarlalarında tanrıların... Açın yolları; biz geliyoruz...

Kim destek verdi sanki bize ?. Ne yaptıysak kendimiz yaptıkta geldik bu uçurumun kenarına. Intihar heyecanını kendimiz buldukta tattık. Sonra kendimiz kurtardık kendimizi ölmekten; hayatta kaldık. Tutturmadık bir süre elimizi. Kendimiz kalkarız sandık ayağa. Olmadı, dost olmayı öğrendik sonra. Sığınmayi öğrendik. Limanlara ulaşan rotalar çizdik kendimize. Yolu ezberlemiştik nasıl olsa. Savaşacaksak, yalnız kalmayacaktık. Hiç yenilmezdik biz... Biz var ya biz...

Dostuklar vardı eskiden; ayakta tutardı hepimizi. Ellerim hiç boşlukta kalmamıştı. Gittiler sonra. Belki de buna alışmış olduğumdandır, sonraları çok boşlukta hissettim kendimi. Gidecek yer, yapacak iş kalmamış da hayatın sonu gelmi gibi olurdu kimi zamanlarda. Sonra söyledi biri bana; doğduktan ölene kadar yalnızsın diye...

Yalnız olmaya aşık oldum sonraları. Kendimi sevdim; ellerimi, aynadaki yüzümü... Farkettim ki bir ben aldatmam kendimi. Bir ben yalan söylemem aynada gözlerimin içine baka baka. Zaman geçti, onu da öğrendim. Öğrendik hepimiz maske imalat tekniklerini, bir sürü maske yaptık kendimize. Renk renk, çeşit çeşit. Canımız hangisini isterse onu kullanıyoruz şimdi. Velhasıl kendimize yalan söylemeyi de öğrendik.

İyi halt ettik...

2001 / İstanbul

Çocukluğumun geçtiği mahallede...

Çocukluğumun geçtiği mahallede aşı boyalı evler olmadı hiç. Rengarenk, bir sürü gecekondu vardı. Ben, onların zorluk içinde yaşayan şartlara direnip ayakta kalmaya çalışan insanlar olduklarını sanmıştım.

Birçok yerde böyle ama bu mahallede farklı olan birşeyler vardı. Geç anladım.

Birkaç senede gecekondular gidip yerine lüks apartmanlar gelmeye başladı. Parasızlıktan fakirlikten plastik terliklerle dolaşan insanlar, yepyeni arabalar almaya başladılar. Oturduğumuz bina sokakta tekti, sonradan en ufak olan bina oldu.

Beni ve ailemi hayranlıkla seyreden, yanımıza yanaşmaktan çekinen, tanıdıkça dost olan o insanlar, bizi beğenmez oldu. Artık konuşmuyor, sadece küçümser gülücükler atıyorlardı kafamıza...

En çok kafamı bulandıran da bu insanların kendi aralarındaki muhabbetleri sırasında söyledikleri cümleydi...

"Haram bize yarıyo..."

Neyseki kabus bitti. Böyle iğrençliklerle içiçe değilim artık. Yeni bir mahalledeyim. Yeni insanlar var. Bakalım burada ne iğrençlikler çıkacak karşıma...

2000 / İstanbul

K6 Rulez 4ever

24 Şubat 2001' di yanlış hatırlamıyorsam, bizim "eski kemancı" ya da "köprüaltı" dediğimiz Kemancı kapatılmıştı... O zaman böyle birşey yazmışım...

--------------------------------------------

Bugün benim için önemli bir gün. K6 Keman kapandı... Bir tarih sayfasını daha koparıp attılar... Hepimizin başı sağolsun...

İnsanların bu kadar kaynaştıkları bir mekanın daha açılması sanırım epey zaman alacak...

Birgün yine karşılaşırız dostlar...

K6 Rulez 4ever

Dostluğun Kıymeti

Dostlara yardımcı olmaya çalışmak güzel tabii ama bazen yardımcı olmaya çalışırken ben ihtiyaç duyuyorum yardıma...

O seçilmiş, o güzel insanlar için birşeyler yapmak mutlu ediyor beni. Çoğumuz içinde böyledir eminim. Benimde var böyle dostlarım. En başta sevdiğim insan... Sıkıntıya düştüğüm, bazı savaşlardan kurtulamadığım anlarda hep yanımda.

Sevdiklerinizin kıymetini bilin. Kaybettiğinizde farkedince onlara ne kadar ihtiyaç duyduğunuzu, hiç anlamı kalmıyor.

Hayat kavgası içinde sevdiklerinizi hatrlamak için, onlara güzel birşeyler verebilmek için özel günleri beklemeyelim dostlar. Hemen, bugün, en azından bir güzel söz söyleyin onlara. Kart atın, mail gönderin, çiçek yollayın, hiç farketmez. Sadece onları unutmadığınızı belli edin yeter...

Geçip Giden Zamanlar

Çoğu kimse farkında değil hala. Birçok insan yıllarca haykırdı, yıllar geçiyor, ömür bitiyor dediler kimse dinlemedi.

Boşuna kırıyoruz birbirimizi dostlar... Kaybettiklerimizin farkına varamıyoruz... Zaman avuçlarınızın içinden kaçıp giderken ve sizde onun peşinden koşarken, o sizi çıkmaz sokaklara sürüklüyor. Farkına varamadınız mı hala ? Hayat bizlerle oyun oynuyor. Kuralları o koyuyor, biz boyun eğiyoruz !... Kaçınız denedi bir kere olsun hayata başkaldırmayı ? Hiç düşündünüz mü birgün bile olsa sadece kendi istediklerinizi yapsanız, ne kadar huzurlu olacaksınız ?!... Belki sevdiklerinize kulak verseniz onlarıda mutlu edeceksiniz değil mi ?...

Haydi vakit kaybetmeden kendiniz için ya da sevdikleriniz için... Birazcık da olsa zamanın peşinden koşmak vazgeçin... Unutun yarının vadettiklerini ve bugünü yaşayın. Nefes alabiliyor olmanın tadına varın... Huzuru ve sevgiyi, diğer gerçek insanlarla paylaşın... Dostlarınıza elinizi uzatın...