Gömüp kafamı yastığa, yorganı da kafama çekip, hiç çıkmadan yataktan, günlerce uyuyabilirim. Kendimi o kadar yorgun hissediyorum ki, tarifi mümkün değil...
Beden yorgun olsa, uzatıp ayaklarımı şöyle bir kestirsem dinlenirim geçer de, kafam yorgun, onu nereye uzatsam kestiremiyorum.
Umutlarım vardı, beklediğim, hayalini kurduğum günler... Ne demiştik;
"Yorgun düşlerimiz vardı bizim.
Bir bir vurdular hepsini...
Hiç kanamadı, çünkü,
Zaten hiç yaşamamışlardı"*
Evet, aynen öyle... Yine izin verilmedi nefes almalarına, boğuldular, öldüler...
Ben beklerim yinede, sabrederim... Birgün yine ısıtır belki o güneş içimi, geç de kalsa gelir ben donup ölmeden... Umarım...
----
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Her fikir önemlidir...