Çocukluğumun geçtiği mahallede aşı boyalı evler olmadı hiç. Rengarenk, bir sürü gecekondu vardı. Ben, onların zorluk içinde yaşayan şartlara direnip ayakta kalmaya çalışan insanlar olduklarını sanmıştım.
Birçok yerde böyle ama bu mahallede farklı olan birşeyler vardı. Geç anladım.
Birkaç senede gecekondular gidip yerine lüks apartmanlar gelmeye başladı. Parasızlıktan fakirlikten plastik terliklerle dolaşan insanlar, yepyeni arabalar almaya başladılar. Oturduğumuz bina sokakta tekti, sonradan en ufak olan bina oldu.
Beni ve ailemi hayranlıkla seyreden, yanımıza yanaşmaktan çekinen, tanıdıkça dost olan o insanlar, bizi beğenmez oldu. Artık konuşmuyor, sadece küçümser gülücükler atıyorlardı kafamıza...
En çok kafamı bulandıran da bu insanların kendi aralarındaki muhabbetleri sırasında söyledikleri cümleydi...
"Haram bize yarıyo..."
Neyseki kabus bitti. Böyle iğrençliklerle içiçe değilim artık. Yeni bir mahalledeyim. Yeni insanlar var. Bakalım burada ne iğrençlikler çıkacak karşıma...
2000 / İstanbul
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Her fikir önemlidir...